High On Life

Één weekje Ibiza waarin ik ervaringen heb opgedaan die ik nooit meer ga vergeten..

Geschreven door Melanie Hindriks gebaseerd op waargebeurde verhalen.

De afspraak was dat ik een paar dagen bij mijn vrienden zou verblijven die op een boot (ookwel: performance catamaran) wonen en een paar dagen bij mijn vriendin in Santa Eulària des Riu. Een heerlijke week vakantie vieren op Ibiza, dat was het plan. Tijdens dat ik mijn koffer aan het inpakken ben, voel ik kriebels in mijn buik. Wat verheug ik mij op deze vakantie zeg. Mijn koffer zit bommetje vol met cowboylaarzen, hoeden, linnen kleding, tien bikini's en ontzettend veel denim en satijnen setjes. Ik kan elke dag twee verschillende bikini's aan, als ik dat wil. Je gaat maar acht dagen weg, hoorde ik mijzelf nog zeggen. Vrouwen herkennen het fijne gevoel dat je elke dag iets anders aan kan trekken. Zo heb ik in ieder geval geen keuzestress. Ik krijg mijn koffer nog maar net dicht. Mijn Uber  naar het vliegveld staat beneden op mij te wachten. Ik trek de voordeur achter mij dicht en zeg hardop: tot over een weekje, fijn huis! Niet wetende dat deze week heel anders zou gaan lopen dan ik van tevoren had gedacht.

Ik kom laat in de avond aan op Ibiza Airport en ik pak een taxi naar de coördinaten die mijn vrienden mij zojuist hebben doorgestuurd. Deze vrienden, die ik in Amsterdam heb leren kennen, hebben een performance catamaran en zeilen de hele wereld over. Ze hebben hun huis in Amsterdam verkocht en hiervoor in de plaats wonen ze nu op de boot. Ik heb dan het geluk dat ik ze kan opzoeken, waar ze dan toevallig geankerd liggen. Dit keer liggen ze op de Mediterraanse wateren rondom Ibiza. Ik kom aan op de ontmoetingsplek, het is pikkedonker. De chauffeur helpt mij met mijn grote koffer en weekendtas. Opeens zie ik mijn vrienden bij een kleine steiger staan. Één van hen draagt een zaklamp op zijn voorhoofd. Ik lach hardop, hij lijkt wel een mijnwerker! Nadat ik dit op mij in heb laten werken, zie ik een heel klein Zodiac bootje (ookwel: Dinghy). Ik besef mij nu pas dat ik in dat kleine bootje met mijn grote koffer en tas naar de boot moet worden gebracht. Wat een gedoe!

Mijn vriendin omhelst mij en zegt: 'Bereid je maar voor op een heftig ritje'. Ik kijk naar de boot en zie dat er ontzettend hoge golven zijn. Het is begin september en deze periode stormt het nogal vaak rondom de Balearen, is mij verteld. Deze stormen vinden plaats op zee en verneem je vrij weinig van indien je op het vaste land woont. We hijsen al mijn spullen in de Dinghy en de heftige rit naar de boot begint. Na elke golf, die volledig over ons heengaat, worden we zeiknat. Ik probeer mijn koffer vast te houden maar het idee dat ik dit kan controleren heb ik snel laten varen. Ik moest mijzelf in veiligheid brengen. De golven zijn drie meter hoog en ik vind het doodeng. Mijn vrienden beloven mij dat het op de boot een stuk minder heftig is dus aan dat idee houd ik vast.

Na een aantal uur op de boot voel ik dat ik misselijk word. De boot schommelt enorm door de hoge golven. Ik had nog niet eerder op een boot geslapen dus het idee van zeeziek worden was nooit in mijn hoofd opgekomen. Ik besluit vroeg te gaan slapen en ik hoop stiekem dat door de slaap mijn misselijkheid wegzakt.

Opeens schrik ik wakker. Er gaat een alarm af op de boot. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en ik loop mijn kamer uit richting het woongedeelte. Mijn vrienden zijn paniekerig bezig. Ik vraag wat er aan de hand is en het blijkt dat ons anker alarm is afgegaan. Dat houdt in dat je anker is losgeraakt door de golven/harde wind. Kan je het voorstellen hoe hard het stormde? Om zo'n zwaar anker uit de bodem van de zee los te krijgen, zijn echt hele hoge golven nodig.

Ik heb nog nooit eerder gezeild dus mijn hulp die ik aanbied heeft echt geen zin. Ik besluit naar buiten te lopen en ik geloof mijn ogen niet. Er komt een bergwand op ons af en het lijkt alsof de boot er steeds verder naartoe drijft. Zachtjes begin ik te huilen van angst. Dit is doodeng. Er is zelfs geen tijd om een 'mayday' via de portofoon te versturen. Er moest nu gehandeld worden, anders zouden we met een noodvaart tegen die bergwand opbotsen met alle gevolgen van dien. Door alle adrenaline denk je alleen maar aan overleven op zo'n moment.

Mijn vrienden waren op dat moment nog beginners in het zeilen en het was voor hen echt heel hard werken op dat moment. Ik kon niets anders doen dan bidden dat dit goed zou aflopen. Het leek wel een militaire operatie die gaande was. Mijn vriendin schreeuwde vanaf de voorkant van de boot naar mijn vriend achterop de boot. Net op tijd kregen ze de motoren aan en werd het zeildoek naar beneden gehaald. De wind klapte met een noodgang in de zeilen en onze koers veranderde. Het probleem was echter dat ons anker niet was opgehaald en ergens onder ons dreef. Dus we konden elk moment vast komen te zitten maar we moesten de gok erop wagen.

Tegen een bergwand opbotsen betekent dat je of dood bent of heel zwaargewond raakt. We wisten het voor elkaar te krijgen om zover de zee op te varen dat we ver genoeg van de bergwand vandaan waren. Nu moest het anker omhoog. In de tussentijd dreven we midden op zee, in de storm. Het was afzien. Toen het anker eindelijk omhoog kwam leek het alsof de wind was afgenomen en konden we een rustige plek vinden om de boot opnieuw te ankeren. Inmiddels was het 3:00 uur in de nacht. Toen alles voorbij was hebben we een borrel gepakt en geproost op de samenwerking en het feit dat er niks ernstigs was gebeurd. Thank God voor dat anker alarm! Dit was mijn eerste nacht op een zeilboot, die vergeet ik nooit meer.

We besloten de volgende dag een vriendinnetje van mij op te pikken, die op Ibiza woont, om samen naar Formentera te zeilen. Heel veel toeristen doen dit. Je vaart in de ochtend heen en gooit het anker uit voor het eiland. Dan ga je lunchen op Formentera en vaar je het einde van de middag weer terug. We hadden gereserveerd bij Beso Beach, een super leuke strandtent die bekend staat om zijn feestelijke stemming. De sfeer is daar fantastisch.

Gelukkig was de wind gaan liggen en was mijn misselijkheid over. De rosé vloeide rijkelijk tijdens de lunch en de sfeer zat er lekker in. Er waren live saxofonisten die samen met de dj heerlijke muziek maakten. De hele tafel stond vol met tapas en wij vieren vermaakten ons enorm. Na een paar flessen Miraval stonden we op de stoelen te dansen en zongen we luid mee met Abba. Er hing een feestelijke sfeer waar zowel kinderen als volwassenen met elkaar dansten. Dit was zo leuk!

Nadat we waren uitgegeten, bestelden we Hierbas, de lokale drank van Ibiza, wat tevens mijn favoriete drankje is. Na een paar rondes Hierbas was het tijd om te gaan. We liepen naar onze Dinghy en duwden deze met elkaar terug de zee in. Het was golden hour. Mijn vriendin die op de boot woont, zat voorin en hield zich vast aan beide kanten van de Dinghy. De houding die ze aannam leek op een krabbetje en we moesten enorm hard lachen. Vanaf dat moment begonnen we Disney-liedjes te zingen zoals: ‘Diep In De Zee van De Kleine Zeemeermin’. De zon kleurde rood op onze gezichten. De zon hing laag boven de zee, welke leek op een donkerblauwe satijnen deken. Dit gevoel was magisch.

Terug op de boot hebben we ons uitgekleed en zijn we het water ingesprongen. We lagen helemaal afgelegen met maar één andere boot naast ons. Het gevoel dat je op het water woont en niets om je heen hebt, is fantastisch. Het geeft zoveel rust. We eindigden de dag met hele mooie en diepgaande gesprekken. Het was te laat om terug te varen naar Ibiza, dus besloten we hier te blijven overnachten, niet wetende dat de storm weer terug zou komen.

Na een paar dagen lagen we nog steeds op dezelfde plek. Door de wind konden we niet verplaatsen. De storm was nog heftiger rondom Ibiza, dus waren we verplicht om hier te blijven liggen. We konden de boot niet af. Wat jullie misschien niet weten, is dat een boot een beperkte watertank heeft en ook beperkte elektriciteit heeft. De accu's laad je op door middel van het varen. De tank vul je in een haven bij. Met vier man op een boot raakte de tank leeg en hadden we geen elektriciteit meer. We hadden niet echt veel boodschappen gedaan, dus het enige wat we hadden waren blikjes tonijn en wat zakken chips. Ik ontbeet met tonijn en at chips als lunch, maar ik kan je vertellen dat dit na een paar dagen echt je neusgaten uitkomt. De watertank was al een tijdje leeg en ik sprong elke ochtend in de zee om mijzelf te 'wassen'. Met zout water wassen is ook geen pretje.

De volgende ochtend zat ik op het einde van mijn Latijn. Dit kon zo niet langer, we moesten een haven in. Mijn vrienden hadden de haven van Formentera gecontacteerd, die zat helemaal vol. Na lang doorzeuren mochten we op de plek van de Guardia Civil aanmeren, zodat we in ieder geval onze watertank konden bijvullen. Ik had al overlegd met mijn vriendinnetje en vrienden dat mijn vriendin en ik van de boot af zouden stappen in de haven en de ferry terug zouden pakken naar Ibiza. Ik was zeeziek, hongerig, vies en moe. Het was 10:00 uur in de ochtend toen we de haven bereikten. Mijn vriendin en ik stapten van de boot af en ik nam afscheid van mijn vrienden, niet wetende wanneer ik ze weer zou zien. Het kon wel eens dagen duren voordat zij weer naar Ibiza zouden kunnen varen.

In mijn korte spijkerbroekje, cowboylaarzen en hoed op, stapten we het eerste beschikbare terras op dat in de haven van Formentera lag. Ik had geen tas bij me, geen spullen. Alleen mijn telefoon en de kleding die ik aanhad. Er was helemaal niemand die zo vroeg op een terras zat en het personeel keek ons ook een beetje vragend aan. We legden uit dat we al dagen geen normaal eten hadden gehad en enorm hongerig waren. We bestelden allebei een pizza, twee grote flessen water en twee Hierbas om van de schrik bij te komen. Opeens kregen mijn vriendin en ik de slappe lach. Wat hadden we nu toch weer meegemaakt?

Na ongeveer vier Hierbas per persoon, om 11:00 uur in de ochtend, besloten we op zoek te gaan naar de ferry. De enige manier om deze ellende te vergeten was om deze dag all in te gaan. Zodra we op de ferry stapten, maakten we een plan. We hadden begrepen dat er een afterparty was in een villa ergens op het eiland en besloten dat we daar heengingen. Het lokale mannetje werd op de hoogte gebracht van onze aankomsttijd in de haven van Ibiza en zorgde ervoor dat het ons aan niets ontbrak.

Nu we onze 'stash' hadden, bestelden we een Uber naar de villa. Het was een enorm groot villafeest waar we aankwamen. De straat was volledig afgezet en er stonden veel auto's geparkeerd. De tuin was versierd met allemaal led-verlichting en standbeelden. Ik zag een standbeeld in de vorm van een paddestoel die roze/rood gekleurd was. Wat een organisatie! We hebben de hele dag gedanst. Al onze zorgen die we een paar dagen geleden nog hadden, waren volledig verdwenen. Mijn vriendin die op het eiland woont, kende veel mensen in de villa. Laat in de avond besloten we met een hele groep naar de Amnesia te gaan, een grote club op Ibiza. We dansten tot diep in de nacht en kwamen pas thuis toen de zon opkwam. Dit was dus het leven op Ibiza waar iedereen het over had. Ik liet me meeslepen, liet alle controle los en genoot van elk moment.

De volgende dag werden we pas laat in de middag wakker in het huis van mijn vriendin. Een heel leuk plekje op het eiland, vind ik. We zaten op haar dakterras toen zij werd gebeld. De vraag was of wij zin hadden om een dagje mee te varen op een jacht dat van alle gemakken was voorzien. Het zou om een enorme jacht gaan met personeel aan boord. Ik hoorde dat er chefs aan boord waren die onze lunch zouden gaan bereiden. Wij vonden dit een top plan. Ik leende wat schone kleding van mijn vriendin en sprong snel onder de douche. Mijn haar zat nog steeds goed door het zoute water. Ik droeg eigenlijk nooit make-up. Ik had tenslotte toch de hele dag mijn hoed en zonnebril op.

We kwamen aan in de haven van Ibiza, genaamd: Marina Botafoch. Onze vrienden stonden ons op te wachten, want doordat alles zo last-minute werd besloten, waren wij de laatsten die nog aan boord moesten komen. Daar lag die, een grijze jacht van, ik schat, zo'n twintig meter lang. Het was een enorm ding, helemaal gestroomlijnd. Gingen wij daar de hele dag op varen? Het was alsof ik in een droom leefde. Onze schoenen moesten uit en zodra we aan boord waren, maakten we kennis met de rest van de vriendengroep, die bestond uit Nederlanders, Fransen en Spanjaarden. Volgens mij was ik de enige die zich netjes voorstelde aan de gehele staf aan boord.

Ik zag dat er een aantal chefs begonnen waren aan de voorbereidingen van de lunch. Ook zag ik een paar obers achter een bar staan. Zij zouden ons de hele dag bedienen en ons voorzien van verse cocktails. De meiden waren prachtig, enkel gekleed in een bikini met daaroverheen een doorzichtig jurkje. Mijn vriendin en ik waren hierop voorbereid en hadden dit meegenomen in onze tas. We liepen naar beneden waar alle slaapvertrekken waren. Ik zag vier grote slaapkamers die allemaal voorzien waren van een eigen badkamer. De eigenaar van de jacht liet ons zien waar we ons konden omkleden. Mijn vriendin en ik keken elkaar aan en zonder enig woord uit te brengen, lazen wij elkaars gedachten. Dit was groter dan groots. We sprongen op het bed als kleine kinderen, juichend. Ik hees mijzelf in mijn iets te kleine gouden string bikini en daaroverheen trok ik een kimono aan met korte mouwen. Mijn hoed en zonnebril hield ik op. Nadat ik mijzelf nog even snel had ingesmeerd met factor 50, liep ik naar boven en de muziek stond keihard. Het feest was begonnen!

De motoren gingen uit. We lagen ergens voor Formentera geankerd, ver van de bewoonde wereld. Naast ons lagen nog een paar jachten in het water. Hier gingen we lunchen, maar niet alleen dat. Er ging een soort achterklep open waar allemaal waterscooters en ander watersport gear uitkwam. Deze werden vastgemaakt aan een lange drijvende lijn die ze hadden uitgelegd in het water. Als je wilde, kon je de hele middag gebruikmaken van surfplanken die op een afstandbediening waren te besturen en over het water zweefden. Je had apparaten waar je mee kon duiken, genaamd Seabobs. Drie waterscooters. Het was gewoon te veel!

Ik besloot met mijn vriendin op een waterscooter te gaan en de buurt te verkennen. Het water was azuurblauw en het was zo ongeveer 25 graden. Toen we terugkwamen bij de jacht, werd de lunch net uitgeserveerd door de chefs. Zij hadden dit de hele ochtend in de keuken staan voor te bereiden. Er was verse sashimi, sushi, bruschetta, allerlei soorten verse vis van de barbecue en diverse salades. Ik liep richting de bar en de barman vroeg aan mij of ik een 'special cocktail' wilde. Dat klonk interessant! Ik vroeg welke ingrediënten erin zaten en hij vertelde mij dat er wodka, vers fruit (waaronder mango), Fanta en als laatste voegde hij er wat fijngemalen bruin poeder aan toe. Dit was zijn geheime ingrediënt waar je van ging zweven, aldus de ober. Ik nam de cocktail aan en pakte hier en daar steeds wat lekkers van de tafel. Na een half uurtje werkte de cocktail en de terugreis hebben we met alle meiden op de achterkant van de jacht gelegen. We genoten van de muziek, zon en gezelligheid. Ondertussen reserveerden de mannen een VIP-tafel bij Destino waar Solomun zou gaan draaien die avond. Destino is een exclusieve open-air club en resort. Gelegen op een heuvel in Cap Martinet met een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee.

Ook hier waren mijn vriendin en ik goed op voorbereid. We hadden voor de zekerheid een extra setje kleding meegenomen voor als we de boot af zouden gaan en nog ergens heen wilden. De privéchauffeur bracht ons naar de villa van de eigenaar van de jacht. We hadden een half uur om ons om te kleden en dan moesten we in de taxi zitten. Alle meiden stonden in de badkamer hun haar te föhnen, make-up bij te werken en zich om te kleden. Nadat iedereen er weer tip-top uitzag, gingen we naar Destino. Bij aankomst passeerden wij de hele rij en werden we via een andere ingang naar onze VIP-tafel gebracht, welke zich recht achter de dj bevond. Solomun begon zijn set en vanaf dat moment heb ik alleen maar staan dansen. Af en toe kwamen er wat mensen een praatje maken, maar het leek wel alsof ik in mijn eigen wereld leefde. Ik genoot zo van het moment. Mijn vriendin ervaarde precies hetzelfde. Ik keek haar aan en we wisten dat dit de beste dag was van ons leven tot nu toe. De tranen sprongen in onze ogen van geluk. Wat waren wij dankbaar dat we dit hadden meegemaakt.

Het einde van de week was daar. De vrienden die op de boot wonen, waren inmiddels weer aangekomen op Ibiza. We besloten de vakantie af te sluiten met een uitgebreide lunch bij Cala Jondal. Deze strandtent staat bekend om zijn heerlijke Iberico ham en goede sfeer. Je zit met je tafel en voetjes in het zand. Boven je hangen prachtige witte doeken gespannen, die fungeren als dak. Je hebt uitzicht op zee. Het dessert: 'pineapple crème brûlée' is echt een aanrader! De espresso martini's zijn daar ook echt geweldig. Een paar tafeltjes verderop zag ik Lionel Messi zitten. Hij zag er in het echt heel anders uit, dacht ik nog. Maar wel leuk om hem een keer in het echt te hebben gezien. Tijdens de lunch kreeg ik een bericht van mijn vliegtuigmaatschappij dat mijn vlucht was vertraagd. Daar zat ik op dit moment totaal niet mee. We bestelden nog een drankje omdat ik ineens meer tijd bleek te hebben. Deze vakantie hoefde wat mij betreft nooit meer te eindigen.

Ik kwam aan op Ibiza Airport. Mijn vlucht was drie uur vertraagd, dus ik was ook veel later aangekomen. De incheckbalies waren al dicht. Online kan je natuurlijk inchecken tegenwoordig, maar mijn koffer moest nog worden afgegeven. Het vliegveld leek wel uitgestorven. Ik was rechtstreeks vanuit Jondal in mijn spijkerbroekje naar het vliegveld gegaan en de enige optie die ik nu nog had was naar boven, richting de douane. Mijn koffer zat vol met vloeistoffen. Hoe moest ik dit nu gaan uitleggen?

Bij de douane trof ik een hele knappe Spaanse beveiliger aan. In gebrekkig Spaans met een klein beetje flirten probeerde ik door de douane te komen. Hij zag dat ik het zwaar had en nam mij mee naar een aparte controle. Er stond een mega grote machine waar grote koffers doorheen konden, ter controle. De man had wat collega's opgetrommeld. Er stonden nu ineens acht knappe Spaanse mannen van de Guardia Civil voor me. Ze pakten mijn koffer en legden hem op de band. Plotseling stopte de band en de man die hem bediende vroeg of ik elektronica in mijn koffer had. Ik deed een beetje moeilijk en ik zag dat hij boos begon te worden. Ik moest al mijn schaamte opzij zetten wilde ik dit vliegtuig halen. De koffer moest ik zelf openmaken en ik pakte er een rosé gouden staaf uit met een grote zwarte knop erop. Ik zette het apparaat aan op de vibratie stand en de mannen wisten direct waar deze voor bedoeld was. Ik heb nog nooit zo snel een grote koffer door de douane zien gaan! De mannen liepen rood aan en begonnen te lachen. Ik kreeg mijn koffer direct mee, zonder aarzelen. Wat was ik opgelucht dat ik mijn vlucht had gered.

Na wat lastige gesprekken bij de gate omtrent mijn koffer, had ik het voor elkaar gekregen dat deze in het ruim werd ingeladen. Ik nam plaats op mijn vliegtuigstoel. We stegen op en ik kreeg een brok in mijn keel. Ik wilde geen afscheid nemen van dit eiland. Snikkend keek ik uit mijn raampje. Ik wist dat ik zou terugkeren naar dit eiland. Het had mijn hart gestolen. Ik was verliefd geworden op Ibiza. Het was mijn eerste keer op het eiland en er viel nog zoveel te ontdekken.

~