The Final Rep

Een lange weg naar dat felbegeerde podium..

Geschreven door Melanie Hindriks, gebaseerd op waargebeurde verhalen.

Het was de wedstrijddag voor mijn vriend (inmiddels ex). Vandaag gaat hij strijden in de klasse Men’s Physique van de International Federation of Bodybuilding & Fitness (hierna: IFBB). Na maandenlange training, diëten en alles wat erbij komt kijken, was het moment daar en ik ging mee om hem aan te moedigen.

De hele dag was ik hem kwijt. Hij zat backstage met zijn coach en ik liep een beetje rond, de boel te verkennen. Vlak voordat zijn categorie op het podium moest verschijnen, stuurde ik hem een tekstberichtje om hem nog eens succes te wensen. Hij verscheen op het podium en deed een aantal poses. Ik weet nog dat ik het zo bizar vond hoe al die mannen daar op het podium stonden, voor een jury, alles te flexen.

Daarna kwamen de vrouwen. Ik wist niet wat ik zag! De vrouwen liepen in glitterbikini's en hakken over het podium. De poses die de vrouwen in de klasse Bodybuilding deden, vond ik maar niks. Zo mannelijk! Ik zei tegen mezelf dat ik dit nooit en te nimmer zou gaan doen. Ik wilde net weglopen om mijn vriendje te gaan zoeken en op dat moment kwam er een heel andere klasse op het podium.

De Bikinifitness dames poseerden elegant en vrouwelijk. Ze gooiden hun billen in de strijd en knipoogden naar de jury. Het had iets weg van een missverkiezing, maar dan ging het om spiermassa en een laag vetpercentage. De vrouwen werden beoordeeld op hun bikini, elegantie in poseren en uitstraling. Ik bleef zitten en merkte dat ik onder de indruk was van deze dames. Hoe hadden zij het voor elkaar gekregen om er zo elegant uit te zien, terwijl ze toch ook behoorlijk gespierd zijn?

Na een paar dames gezien te hebben, verscheen opeens een dame met lang bruin haar op het podium. Ik schrok. Het was mijn vriendinnetje van de middelbare school, die ik al jaren niet had gezien en/of gesproken. Zij stond daar, op dat podium. Ik was helemaal onder de indruk.

Aan het einde van de dag feliciteerde ik mijn vriend en oud-vriendin met de prijzen die ze hadden gewonnen. In mijn hoofd had ik al besloten dat ik ook op dat podium wilde staan. Mijn plan was om dit te bespreken met mijn vriend en familie nadat ik er goed over na zou hebben gedacht.

Twee weken later wist ik het zeker. Ik ging een Bikinifitness wedstrijd doen en ik had precies één jaar om hiernaar toe te werken. Omdat mijn vriend personal trainer en coach is van beroep, was het overduidelijk dat hij mijn coach ging worden. De eetschema's en trainingsschema's werden gemaakt en mijn bulk kon beginnen. Als ik ergens aan meedoe, dan wil ik ook winnen, dus dat was mijn doel.

We trokken negen maanden uit om spieren op te bouwen en aan het einde van die periode zouden we de balans gaan opmaken. Je wordt elke maand gemeten door middel van een zevenpuntsmeting Hiermee kan je precies berekenen hoeveel vetpercentage je hebt. Na de periode van de bulk moest mijn vetpercentage naar 10% zakken, wilde ik op het podium staan. Ik wist dat dit een hele zware opgave was voor een vrouw, maar ik wist ook zeker dat mij dit ging lukken. De wilskracht die ik in me heb, zal het gaan winnen van de onzekerheden.

Eigenlijk ging het in het begin vrij makkelijk. Ik hield me netjes aan mijn schema's en ik merkte dat mijn spieren begonnen te groeien. Mijn kcal-behoefte ging elke maand omhoog en mijn cheatday werd teruggeschroefd naar één keer per week. Ook mocht ik geen alcohol, voor een jaar lang. Mijn schema bestond voornamelijk uit heel veel eiwitten en koolhydraten, maar weinig vetten. Op een gegeven moment zat mijn dumbbell chest press op 32 kg per dumbbell. Ik weet nog dat ik me een beetje opgelaten voelde dat ik zwaarder aan het trainen was dan de meeste mannen in de sportschool.

Mijn broeken zaten allemaal te strak. Mijn bloesjes kon ik niet meer aan of ik scheurde eruit. Tot ergernis aan toe kocht ik alleen nog maar stretchkleding. Ik liep tot het grootste gedeelte van de dag in mijn sportkleding. Omdat ik zoveel aan het eten was elke dag, vond ik het helemaal niet moeilijk om niet te cheaten. In tegendeel, ik moest mijzelf soms echt dwingen om mijn voorbereide bakjes met kip, rijst en broccoli op te eten. Soms had ik kokhalsneigingen, maar ik at door. Ik moest en zal winnen!

Het einde van mijn bulkperiode zat ik op 3300 kcal per dag en een vetpercentage van 23%. Een uitstekend resultaat, aldus mijn coach. Hoe hoger je eindigt in je kcal-inname per dag, hoe meer je uiteindelijk overhoudt aan het einde van je cut. Het droogtrainen (ook wel: cutten) kon beginnen.

Het plan was om een 16-weekse cut te gaan doen, zodat ik langzaamaan kon zakken in mijn kcal-inname en veel kcal zou overhouden voor de wedstrijddag. Ik moest in die 16 weken 13% vet gaan verliezen en zoveel mogelijk spiermassa behouden. De wekelijkse cheatday werd een cheatmeal. Vanaf nu gingen we elke week een zevenpuntsmeting doen om het plan eventueel aan te kunnen passen, mocht dit nodig zijn. Mijn schema's werden elke zes weken veranderd en nu gingen het aantal reps omhoog en begon ik de dag met fasted cardio (cardio op een nuchtere maag).

Het vetpercentage vloog naar beneden. Ik zat binnen drie weken al op 18% vet. Mijn coach vond dat het te snel ging en schroefde mijn kcal-inname weer omhoog. De term ‘apengenen’ werd vaak gebruikt om mijn genen te schetsen. Ik was blij dat het allemaal zo goed ging. Ik had tot dusver nog niet afgeweken van de schema's. Verder woog ik al mijn eten tot op de gram af en ik deed precies wat er in mijn trainingsschema stond.

De trainingen werden zwaarder en ik merkte dat ik begon te dromen over lekker eten. Dan schrok ik wakker, badend in het zweet. In die dromen at ik alles wat los en vast zat. Ik was dan zo bang dat ik mijn shape had verpest in die droom dat het aanvoelde als een nachtmerrie. Als ik dan wakker werd, was ik opgelucht dat het maar een droom was.

Het werd nu echt zwaar. Vooral omdat ik destijds ook nog werkte en studeerde. Mijn collega's hadden veel begrip voor mijn situatie, maar ik moest wel gewoon mijn werk afmaken. Ik werkte in een schoenenwinkel waarin je de hele dag trappen op en af moest lopen met zware schoenendozen. Mijn dagen zagen er als volgt uit: in de ochtend deed ik cardio, daarna ging ik studeren en aan het werk. Na mijn werk moest ik nog een anderhalf uur durende krachtsessie doen. Het was nu 8 weken voor mijn wedstrijd en ik zag mijn lichaam veranderen. De lijnen werden zichtbaar.

Op een avond stond ik onder de douche na een heftige krachtsessie en begon spontaan te huilen. "Waarom huil je?" vroeg mijn coach. Ik wist het niet. Ik huilde en huilde, zonder reden. Mijn lichaam had spierpijn op spierpijn en mentaal begon ik het nu ook te voelen. Dit was dé strijd waar elke bodybuilder doorheen gaat met zichzelf. Je komt jezelf op een gegeven moment tegen en dan kan je kiezen om op te geven of om door te gaan. Ik koos voor het tweede.

Mijn focus probeerde ik te verleggen. Ik dacht niet te veel aan eten maar aan de praktische voorbereidingen voor de wedstrijddag, zoals een bikini. In de Bikinifitness wereld is er één vrouw die de meest geweldige bikini's ontwerpt en op maat maakt. De mensen die zich in deze wereld begeven, weten wie ik bedoel.

Haar atelier is net een snoepwinkel voor vrouwen. Overal lagen diamanten en kleuren stof. Ik mocht de kleur stof kiezen en het soort diamant wat ik op mijn bikini wilde. Ook de hele pasvorm koos ik zelf uit, op advies van deze vrouw. Mijn keuze ging naar een hoog uitgesneden cobaltblauwe bikini met een ronde push-up top. Deze top heb je echt nodig, want op de wedstrijddag is er niet zoveel meer over van je borsten. Daarbij koos ik voor een Swarovski diamant in verschillende kleuren. De bikini zou dan overlopen van blauwe Swarovski diamanten naar witte diamanten. Dat had een prachtig effect op het podium, is mij verteld.

Nadat ik zo'n drie uur bezig was geweest om uiteindelijk alle keuzes vast te leggen, deed ik een aanbetaling. In totaal kost zo'n bikini rond de €600,-, afhankelijk van de stof en diamanten, kun je het zo duur maken als je zelf wilt. Een rib uit mijn lijf, maar ik wilde winnen, en alles moest en zou perfect zijn voor die ene dag.

De bakjes koolvis en spinazie kwamen mijn neusgaten uit. De 'nachtmerries' werden steeds heftiger. Het is nu vier weken voor de wedstrijddag en ik zit op 14% vet. Ik wilde dus 1% vet per week verliezen vanaf nu. De laatste loodjes wegen het zwaarst, zeggen ze, en dat was ook zo. Mijn haren vielen uit en ik werd niet meer ongesteld. Dit kan niet gezond voor je zijn, dacht ik nog. Ik hield mijzelf maar voor dat het een korte periode was en dat ik na de wedstrijd weer helemaal gezond zou gaan leven zodat deze 'kwaaltjes' er niet meer zouden zijn.

Vandaag staat in het teken van poseren. Ik krijg les van een A-atlete die meerdere titels heeft binnengesleept in deze categorie. Ze huurde een zaal af met allemaal spiegels. Ik had mijn wedstrijdhakken en bikini binnen en trok deze aan. De hele dag en avond hebben we de routine geoefend. Ik zag mijzelf in de spiegel staan en was nu al ontzettend trots op wat ik zag. Ergens was ik ook heel kritisch en was mijn lichaam een soort ijssculptuur geworden waar op sommige vlakjes nog wat 'afgeschaafd' moest worden voor de grote dag.

De week voor de wedstrijd ga je heel veel liters water drinken en zo min mogelijk koolhydraten nuttigen. Je vult jezelf met vocht en trekt alle energie en voedingsstoffen uit je lichaam. Ik herinner me nog dat we een weekendje weg gingen met de familie en dat ik alleen maar op de bank lag te slapen. Je moet dit wel heel graag willen als je zo ver gaat. Mijn kcal-inname zat rond de 1100 kcal per dag en mijn vetpercentage zat op 10%. Droger dan dit kon ik niet worden, dacht ik.

De avond voor de wedstrijddag verbleven we in een hotel vlakbij het Luxor Theater in Rotterdam. Ik had sinds 18:00 uur 's avonds niks meer mogen drinken en had de hele nacht op de wc gezeten om alle liters water uit te plassen. Ik was doodmoe, zo moe ben ik nog nooit in mijn leven geweest. Ik was zo ontzettend diep gegaan in deze voorbereiding. Alles heb ik aan de kant gezet, een jaar lang, om deze dag te kunnen beleven.

Over een paar uur zou ik backstage liggen, een spray-tan krijgen en beginnen met carb-loaden. Ik keek hier al zo lang naar uit en kon bijna niet geloven dat dit echt ging gebeuren. We deden een laatste vetmeting en ik zat op 8% vet. Ruim onder mijn doel. Ik was zo blij met het resultaat dat ik huilde van geluk. Alle emoties kwamen los. Een gevoel van opluchting dat ik het had gehaald. Voor mij was dit niet genoeg. Ik moest nu nog die prijs binnenslepen.

Daar lig je dan, tussen de mannen en vrouwen op een matje in je glitterbikini. Ik was perplex dat iedereen gemengd lag backstage. Ook omdat mannen en vrouwen naakt rondliepen bij de spray-tan tenten. Ergens begreep ik het ook wel, want je libido is volledig weg.

Iedereen was al begonnen met carb-loaden en opwarmen. Carb-loaden is kort gezegd heel veel koolhydraten eten zodat je spieren gaan opzwellen, in combinatie met het onttrekken van al het vocht in je lichaam, is dat je uiteindelijke shape. Het laden bestaat uit: broodjes met pindakaas en jam, Haribo, Lays chips, Tony's Chocolonely Salted Caramel en Fruitella. Mijn droom was uitgekomen. Eindelijk mocht ik al deze dingen eten. Zo lang heb ik mijzelf alles ontzegd dat het ontzettend aantrekkelijk is geworden om te snoepen. Dit is het mentale spel wat je brein met je speelt.

Mijn tijd was gekomen, daar ging ik. Vlak voordat ik opging, nam ik een shot vodka en een klein glaasje rode wijn. Dit zorgt ervoor dat je aderen meer zichtbaar worden en dat is wat de jury mooi vindt, dus deed ik wat mij werd opgedragen. Half aangeschoten stond ik op het podium met alle andere meiden. Ik zat bij de eerste vijf en mocht naar de tweede ronde voor mijn individuele routine, welke ik zo vaak had geoefend dat ik deze kon dromen.

De prijsuitreiking was aangebroken en ik voelde de spanning door mijn lijf gieren. Ik zat bij de eerste drie. Het zal toch niet dat ik mijn eerste wedstrijd direct ging winnen? De jury had bekendgemaakt wie tweede was geworden en het besef kwam bij mij binnen dat ik de eerste plaats had behaald. Mijn familie en vrienden in het publiek joelden en stonden klappend op. Toen ik ze zag, brak ik, en stroomden de tranen over mijn wangen. Ik was blij en opgelucht tegelijk dat alles voorbij was, althans dat dacht ik.

De jury had feedback gegeven en gezegd dat ik een goede kans maakte als ik vijf weken later weer mee zou doen aan een andere wedstrijd waar het niveau hoger ligt. Ik kreeg te horen dat ik een te laag vetpercentage had en dat die rond de 11% moest zitten, mocht ik mee willen doen. Wat zijn vijf weken van je leven, dacht ik. Dus ik ging dit doen.

Een hele dag heb ik alles gegeten waar ik zin in had en daarna ging ik weer op dieet. Ik moest een nieuwe bikini ontwerpen, want je kunt niet in dezelfde bikini verschijnen, vond ik. Ik koos voor een rood ontwerp dit keer, vol met Swarovski. Dit keer koos ik voor een ander ontwerp, een nóg mooiere dan de vorige.

Ik stond op het podium naast allemaal A-atleten die al jarenlang wedstrijden deden. Dit was pas mijn tweede wedstrijd en nog geen vijf weken geleden stond ik voor het eerst op het podium. De jury was lovend over mijn bikini en ik zat precies op 11% vet. Na drie rondes werd ik uitgekozen voor een derde plek. Ik was zo ontzettend trots op mijzelf.

Dit was het dan. Mijn avontuur zat erop. Ik wilde dit een keer meegemaakt hebben en dan zou ik ermee kappen. Het was nog best moeilijk om uit het wereldje te stappen. Je leert zoveel mensen kennen. Tijdens en na de wedstrijden werd ik ook vaak benaderd door allerlei coaches en sportmerken, voor een eventuele samenwerking. Toch hield ik vast aan de afspraak die ik met mezelf had gemaakt. Nu was het weer tijd voor andere dingen in mijn leven, zoals onder andere afstuderen.

Je denkt dat je na de wedstrijd klaar bent, maar dat ben je niet. Dit is de allerzwaarste periode. Je hebt geen concreet doel meer voor ogen, maar toch moet je op je dieet blijven. Je lichaam is zo ontregeld dat het niks meer aankan. Een normale aardappel of een paar broodjes zorgen er al voor dat je hele lichaam zich voltrekt met vocht. Ik kan je vertellen dat indien je ooit op 8% vet hebt gezeten en je lichaam zich opeens oppompt met vocht, je verre van blij bent met je eigen spiegelbeeld. Je hebt zo'n vertekend beeld van wat normaal is. Elk grammetje dat ik aankwam na mijn wedstrijdperiode voelde als één te veel.

Ik was gesloopt. Mentaal en fysiek was ik kapot. Het vertekende beeld wat ik van mijzelf had, kon ik niet relativeren omdat ik mentaal moe was. Ergens wist ik dat zo laag in je vetpercentage blijven niet gezond is en toch wilde mijn brein niet accepteren dat dit niet normaal is. Omdat ik hier helaas zelf niet uit kon komen, heb ik hulp gezocht. Ik kreeg vreetbuien en zat daarna uren op de wc om alles eruit te gooien. Dit kon zo niet langer, dit moest stoppen.

Het heeft nog een hele lange tijd geduurd voordat ik weer lekker in mijn vel zat. Ik zou iedereen afraden om een wedstrijd te doen, maar mocht je een wedstrijd willen gaan doen, dan wil ik je in ieder geval vertellen dat een hoog percentage mannen én vrouwen een eetstoornis ontwikkelt door een wedstrijd. Niet iedereen maakt dit mee, zeker niet indien je hele goede coaching hebt in je natraject. Mijn coach was niet gespecialiseerd of ervaren genoeg om mij hierin te begeleiden. Er wordt hier bijna niet over gepraat in dit wereldje. Mijn advies is: zorg ervoor dat je een goede coach hebt, die aantoonbaar gespecialiseerd is en je ook na de wedstrijd bijstaat.

Nu, jaren later, heb ik weer een gezonde relatie gekregen met voeding. Ook heb ik een liefdevol zelfbeeld. Tuurlijk blijf ik een sportief mens die houdt van een gezonde levensstijl, maar dit is nu meer in balans. Ik hanteer nu een 80/20 methode die voor mij heel goed werkt. 80% van de tijd eet ik gezond en 20% van de tijd iets minder gezond.

Na de wedstrijd heb ik heel lang spijt gehad van mijn deelname omdat het mijn gezondheid had beïnvloed. Nu kan ik eindelijk met trots terugkijken op deze periode en ben ik dankbaar voor de levenslessen die ik eruit heb gehaald. Ik ken mijn lichaam door en door en weet precies wat het nodig heeft. Mijn 'body & mind' connectie is nu sterker dan ooit.

Het was mega zwaar, maar als je er uit weet te komen, en dan doel ik even op de periode na de wedstrijd, voel je pas hoe veerkrachtig je eigenlijk bent als mens. Ik denk dat er geen mooier cadeautje bestaat dan de liefde die je voor jezelf kan voelen en dat heeft deze reis mede voor mij opgeleverd.

~