Umami

Een week waarin alle smaken voorbij zijn gekomen..

Geschreven door Melanie Hindriks gebaseerd op waargebeurde verhalen.

Een vriendin van mij, die tevens ook een collega is, vertelde mij dat ik hier echt aan mee moest doen. Nu had ik het lef nog niet eerder gehad om zoiets te doen, maar het kriebelde wel. Zij vertelde me hoe bijzonder het is, hoeveel emoties er loskomen in die week en dat je ook hele gekke dingen gaat doen. Ik wist nu niet direct zeker of ik hierdoor meer of minder lef kreeg om mij in te schrijven. Wat mij uiteindelijk over de drempel heeft getrokken is het gevoel van verlangen naar persoonlijke groei.

Op de website staat het als volgt omschreven: ‘’Vijf dagen achter elkaar in het diepe. Van de rand van de afgrond. Van de hoge. Door de krochten van je ziel. Tienduizend spiegels die je nu voor eens en voor altijd voorhouden waar je mee moet kappen. En waar je eindelijk eens mee moet beginnen. Een intense deep dive, samengesteld uit de beste ingrediënten van Zoet, Zuur & Zout. Once. In. A. Lifetime’’. Je moet wel heel veel lef hebben als je hier aan mee wilt doen, dacht ik. Na de verhalen van mijn vriendin/collega en het telefoongesprek dat ik heb gevoerd met de eigenaresse van dit bedrijf, wist ik het zeker. Ik ga dit doen!

Nadat ik mij had ingeschreven voor deze vijfdaagse retraite, in het zuidelijkste puntje van Limburg, had ik nog een half jaar om hier naartoe te leven. Af en toe verdwaalde ik in mijn eigen gedachten. Hoe zou het zijn? Wat voor mensen komen er? Ga ik huilen? Wat moeten we allemaal doen? Wat nou als ze mij niet leuk genoeg vinden? Kan ik het wel?

Toch maar even weer de telefoon gepakt om te bellen met de eigenaresse. Want het is wel fijn dat je vooraf toch het e.e.a. weet voordat je ergens aan begint. Na het telefoongesprek voelde ik mij relaxt en fijn, maar ik was nog geen steek opgeschoten met al die vragen die in mijn hoofd speelden. Het idee van alles op je af laten komen en in het diepe springen, vond ik doodeng. Toch accepteerde ik deze onprettige gevoelens en keek ik er ook heel erg naar uit. Hoe dan ook, ik zou daar iets vets gaan leren. Alleen wat dat dan ging zijn, wist ik nog niet.

De koffer is gepakt en het is tijd om te gaan. Ik heb een volledige werkweek vrij genomen voor Umami. Ook de dagen na de retraite is het verstandig om niets in te plannen, is mij verteld. Dus zo gezegd, zo gedaan. Met mijn spullen stapte ik in de auto en reed ik naar het diepe zuiden van Nederland.

Ik kwam aan bij een woonboerderij genaamd: de Schaapshut. Het leek op een woonboerderij met een enorm grote tuin. Binnen stonden er een aantal mensen op mij te wachten. Toen ik ze had begroet, werd ik naar mijn kamer begeleid. Het was een superluxe kamer met een eigen badkamer en openslaande deuren naar een terras. De gezamenlijke ruimtes voelden aan alsof je op een schoolkamp was, maar dan voor volwassenen. Buiten stond een jacuzzi en ik vroeg mij af of daar echt mensen in zouden gaan.

Eenmaal gesetteld kreeg ik een Limburgse vlaai met een kopje thee. We hadden een heerlijke nazomer dit jaar in september, dus zat iedereen buiten. We maakten kennis met elkaar en ik merkte dat iedereen wel een beetje gespannen was voor wat er allemaal zou gaan komen. Wat mij opviel is dat de groep ontzettend divers was. De groep bestond uit verschillende leeftijden, mannen en vrouwen, en iedereen had totaal verschillende beroepen. Een van de participanten was een undercover agent uit Amsterdam. Dat vond ik mega interessant! We raakten aan de praat en al gauw bleek het dat wij matties gingen worden.

Boven was een grote vergaderzaal waar we in een kring plaatsnamen. We kregen een map met onze naam erop. Op die map lagen een braam en een rood snoepje. Deze moesten we innemen met een reden. Het stond symbolisch voor lef en moed. Want dat zou je deze week erg nodig hebben, werd er gezegd. Ik nam de braam en de pil en het avontuur kon beginnen.

De dagen zagen er als volgt uit. Je gaat eerst gezellig samen ontbijten. Dan staat de hele dag in het teken van theorie, oefenen, coaching, gesprekken voeren en vooral heel veel doen. In de avond ga je samen dineren en borrelen. Gedurende de dag wordt er veel uitgelegd en begrijp je er eigenlijk nog niet zo heel veel van. De term ‘Provocalief’ komt heel vaak naar voren. Ik zat totaal in de verwarring, merkte ik. Maar dat geeft niet, want later zou alles duidelijk worden.

De oefeningen en theorie die je op elkaar toepast, brengen veel emoties met zich mee. Iedereen deelt kwetsbare verhalen. Soms uit zijn/haar jeugd. Ook dingen die recent zijn gebeurd worden verteld. De demo’s zijn het spannendst. Dan ga je met één van de coaches in gesprek over jouw ‘probleem’. De groep kijkt dan mee. Wel ontzettend leerzaam om naar te kijken en ook heel erg spannend als je er zelf zit. Ik weet nog dat ik mijn vinger opstak met het gevoel dat ik een heel groot probleem had en toen het gesprek voorbij was, voelde het alsof ik helemaal geen probleem meer had. Bizar!

De manier van coaching was compleet anders dan wat ik gewend ben. Het provocatieve element in de oefeningen vond ik leuk. Ook soms wel een beetje bijzonder. De basiselementen van ProvocaLief coachen zijn: warmte, humor en uitdaging. Soms kan het wat schuren, soms doet het pijn, maar met een lach en veel liefde voelt het toch aangenaam. Als ik het zou moeten samenvatten, word je eigenlijk de hele dag in de war gebracht.

Zelfs aan de ontbijttafel word je gecoacht. Ik zeg blijkbaar heel vaak sorry, zelfs wanneer ik een potje zout aangeef aan iemand die er om vraagt. Je wordt je pas bewust van gedragingen als iemand ze als een spiegel voor je houdt. Maar het ‘waarom’ ontbreekt. Dat heet het ‘vertraagde effect’. Je komt pas veel later met inzichten over je gedragingen. Ik vind dit dus mega interessant.

Tijdens een demo met een van de deelnemers lopen de emoties hoog op. Ook bij de coaches zie ik een traan. We zijn aan het werk met ‘delen’. Je brein heeft verschillende delen die ergens voor staan. Deze delen hebben wij allemaal. Ze horen bij jou. Even een voorbeeldje. Ik heb een sportieve kant maar ook een kant die soms heel lui is en alleen maar op de bank wil Netflixen.

Zo kan je ook werken met je onzekere kanten. De coaches laten je de delen omschrijven en zetten ze uiteindelijk voor je neer. Dan mag je er een gesprek mee gaan voeren. Soms vanuit jezelf, maar soms ook vanuit één of beide delen. Heel verwarrend als je er naar zit te kijken, maar zodra je zelf aan het werk gaat met je delen, snap je precies waarom deze techniek wordt toegepast. Je leert dat elk deel van jou een positieve intentie voor je heeft. Dus ook de meest onzekere delen of delen die je liever niet onder ogen wilt komen, hebben een positieve intentie voor jou. Vaak willen ze allemaal het beste voor jou.

De delen waarmee ik wilde werken waren mijn ‘harde’ en ‘zachte’ kant. Vaak reageert mijn harde deel in gesprekken, maar is mijn verlangen dat het zachte deel reageert. Ik heb heel lang mijn ‘harde’ kant afgewezen, waardoor hij juist nog meer aanwezig was. Een beetje vergelijkbaar met een kind waar je niet naar luistert. Die begint steeds harder te schreeuwen.

Tijdens de oefening kwam ik erachter, door de delen te visualiseren, dat het meer om mijn mannelijke en vrouwelijke energie ging. Deze twee heb je beide, maar kunnen soms wat uit balans raken. Met een hele goede reden! Een positieve reden. De intentie is altijd goed. Tijdens Umami is het losgewrikt, het bewustzijn gecreëerd. Pas daarna ging ik er echt mee aan de slag. Dat is denk ik de juiste omschrijving voor hoe de oefeningen op je inwerken.

Ik merkte dat er heel veel weerstand zat op mijn ‘harde’ deel en dat ik pas nu ik dit schrijf echt kan zeggen dat ik dit deel volledig heb omarmd. Ik kan zelfs zeggen dat ik nu liefde voor dit deel voel. En raad eens? Nu allebei de delen er gewoon mogen zijn, is mijn ‘zachte’ kant opeens veel meer aanwezig dan eerst. Hoe mooi is dat?

Het is donderdagochtend. De dag die, in mijn ogen, het leukste zou gaan worden. Er komt een acteur. Iemand uit het theater. Hij is ook psycholoog en werkt veel met koppels. Het idee dat je aan jezelf gaat werken door middel van acteren, leek mij zo ontzettend leuk.

Een lief klein mannetje komt binnengelopen en stelt zich voor. Na een korte introductie verzoekt hij ons om naar buiten te gaan. We gaan theatersporten!

De hele middag hebben we bijzondere, leuke oefeningen gedaan met elkaar. Je leert emoties uit te vergroten en te verkleinen. Je leert de anderen te laten ‘schitteren’. Eigenlijk leer je om ontzettend uit je comfortzone te gaan. Ik wil alle oefeningen wel uitleggen, maar daarvoor moet je toch echt zelf mee hebben gedaan om het te begrijpen. Wat ik wel kan uitleggen, is welk gevoel het mij heeft gegeven. Bij veel oefeningen voelde ik schaamte. Mijn ego dat overal over oordeelde. Na een paar oefeningen voel je je steeds meer op je gemak en laat je het allemaal los. Totdat je in een soort 'ik heb schijt aan alles' stand terecht komt en alles doet wat je wordt opgedragen. That is where the real fun begins!

Wat ik zo ontzettend leuk vind aan deze retraite, is dat er elke avond een ander soort diner wordt klaargemaakt. Er kwam zelfs een keer een privéchef voor ons koken! Daarnaast had je ook gewoon veel tijd voor jezelf. Ik trok mij dan terug op mijn kamer en ging een boek lezen, of ik trok mijn hardloopkleding aan en ging door de natuur rennen. Ik vond de gesprekken, welke je buiten de oefeningen om had met de andere deelnemers, zo ontzettend inspirerend. Je leert ook zoveel van elkaar in zo’n week. Iets wat ik persoonlijk een hele fijne manier van leren vind.

De laatste avond van de retraite ga je een prachtige ‘heldenreis’ maken. Ik zeg prachtig, maar het is ook intens. Je schrijft je meest duistere gedachten op papier. Deze verdeel je aan de mensen om je heen. Je kiest een doel uit. Hij/zij (jouw doel) staat aan het einde van de reis. De mensen die jij hebt uitgekozen voor jouw gedachten staan om en om opgesteld voor je. Je doel bedenk je zelf en herhaal je nog een keer. Voordat je begint met lopen, kijk je naar je doel. Dan begint de reis.

Je begint te lopen en de deelnemers gaan één voor één voor je staan. Ze spreken de gedachten hardop naar je uit als je voor ze staat, op een manier waarop jij ze ook hoort in je hoofd. Gedachtes zoals: 'ik ben niet goed genoeg', 'ik ben dom' en 'ik ben lelijk' worden door mensen uitgesproken. Het gebeurt allemaal zo 'in je face' dat de tranen direct in je ogen springen. Nadat je voorbij al je duistere gedachten bent gelopen, kom je aan bij je doel. Dan wordt er geklapt en geknuffeld. Heel mooi, maar zo intens zwaar om deze gedachten onder ogen te komen.

We maken met elkaar een kampvuur en schenken een glaasje wijn in. De duistere gedachten verbranden we in het vuur. Dan krijg je een prachtig geschenk. Ik kreeg een steen die symbolisch staat voor: ‘verandering’ Heel toevallig, want dat was precies waar ik voor was gekomen.

We voelen ons allemaal helden die een ontzettende zware, leuke en mooie reis hebben gemaakt. Het vertraagde effect werkt op volle toeren. Alle emoties zijn voorbij gekomen en je bent trots op jezelf dat je deze hele week zo aan jezelf hebt gewerkt. Pas als je naar huis gaat, komt het besef dat je vijf dagen met tien vreemde mensen in een woonboerderij hebt samengewoond. Alle vragen die ik vooraf had, heb ik mij geen één keer afgevraagd op het moment dat ik er uiteindelijk was.

Op het moment dat ik thuis kom, voel ik mij leeg. Het huis is stil en ik ben alleen. Ik besluit te gaan sporten en daarna een sapje te halen. Bij de kassa raak ik in een bepaalde staar terecht. Mijn gedachten zijn totaal ergens anders dan bij het afrekenen van mijn sapje. De vrouw vraagt mij of het wel met me gaat. Ik knik ja, maar eigenlijk voel ik mij eenzaam. Het gevoel kan ik niet plaatsen en ik besluit naar huis te gaan. Thuis bel ik mijn mattie van de undercover politie om te vragen of hij hetzelfde ervaart, en hij bevestigt het gevoel. Dat maakt mij opeens minder verdrietig. Waarom voelde ik mij nu opeens zo verdrietig? Ik begreep het gevoel niet en besloot het te laten voor wat het was.

Na twee weken kreeg ik enorme inspiratie. Ik had meerdere businessplannen opgesteld voor mezelf en ik had allerlei ideeën die ik wilde bespreken met mensen. Na Umami had ik mij zo verdrietig gevoeld. Nu voelde ik mij ineens levend. Ik zat boordevol energie! Mijn brein was door het theatersporten ontzettend open gaan staan voor creativiteit en ik had toch een partijtje lef gekregen! Ik had het lef om allerlei keuzes te maken, zoals: alleen een lange reis maken, ondernemer worden en afscheid nemen van bepaalde mensen in mijn leven. Het lef en de moed die je nodig hebt in het leven om meer richting je geluk te bewegen, had ik voor een deel gekregen door Umami. Nu ik hiervan had geproefd, wist ik dat dit pas het begin was van mijn ProvocaLieve avontuur. Dit is hoe ik mijn leven wil gaan leiden, dacht ik. Ik wil hier meer over leren, wist ik.

Een jaar later heb ik de eer gehad om als coach deel te nemen aan Umami. Samen met de eigenaresse en de andere coaches heb ik nu aan de andere kant mogen staan. Daarnaast heb ik me ingeschreven voor beide opleidingen die deze vrouw aanbiedt. Want hoe oud je ook bent, je bent nooit uitgeleerd! Het heeft mij tot dusver al zoveel gebracht. Ik leer mezelf steeds beter kennen en voel steeds beter aan waar ik heen wil bewegen in mijn leven. Het minder leven vanuit je hoofd en meer vanuit je hart is echt een dikke vette aanrader!

Ik wil mijn blog graag afsluiten met een dankwoord naar de eigenaresse van

ZoetZuur Kumpany, Bregje Bullens, die mij zoveel heeft geleerd. Ze is een inspiratiebron voor velen. Mijn mentor en vriendin. Ontzettend bedankt voor de liefdevolle en soms ietwat pijnlijke inzichten, lieve Bregje. Als we allemaal een beetje meer van Bregje zouden mogen zien, dan zou de wereld een stukje leuker en vooral liever worden.

~